Her Çocuğun İlk Kahramanıdır: Ba-ba!

A-A+

Ba ba öyle uzaktan bakıldığında sadece iki kelimeymiş gibi görünse de özüne inildiğinde derin anlamlar taşıyor bu b ile a nın birleşiminden doğan güç… Evet herkes birilerine baba diye sesleniyor, evet dünyada bir sürü baba var ama ben bugün benim için en özeline sesleniyorum; imkanım olabilse de şöyle bir küçüklüğümü izleyebilsem… Doğduğum gün kim bilir dışarıda neler düşünüyordun… Nasıl heyecanlıydın… Evet, dokuz ay önce baba sıfatını taşımaya başlamıştın ama resmi olarak kayıtlara doğduğum gün geçtin. Kutlarım artık gerçekten babasın. İşte ben bu yeni babaya,  benim babam diyorum. Sonra tay tay durma... Sonra da ba ba! “Duydun mu bak bana baba dedi.” Bir baba deyişim için bu kadar mutlu olan bir tek sen varsındır… İşte ben bu mutluluğu yaşayana baba diyorum… Karşıyaka sahil kenarı bizim parkımız. Ne başka parka giderim ne de sensiz giderim. İşte ben bu oyun arkadaşıma baba diye sesleniyorum. Küçükken anneme daha çok benzesem de gün geçtikçe sana biraz daha benzer oluyorum. Kendimde seni, sende kendimi görüyorum. Bu benzediğim adama ben baba diye sesleniyorum… Bazı huylarını da kapmamış değilim hani.. Senin gibi sinirli olabiliyorum ama senden kaptığım bir huy olduğu için sinirimle de mutlu olabiliyorum. Bazen bu sinirlerimiz havada çarpışmıyor değil! Bu nazlı kızın, hemen de küsüverir sana ama üç dakika sürer bilirsin. Başkasına yıllarca küs kalabilirim ama sana asla. Az önce sinirle çarpıp çıktığım odaya üç dakika sonra kedi gibi yanaşıveririm... Oturuveririm yanına... Kıyamadığını da bilirim tabi…

Kıyamamak demişken, bana en kıyamayan sensin. Ne kadar sert görünürsen görün, bana ne kadar sinirli olursan ol; ağladığımı görünce ilk sarılan hep sen olursun... Annem olmadığı zamanlar hele, üzülmeyeyim diye elinden geleni yapan bu fedakar adama ben baba diyorum...

Korktuğum zamanlarda nedendir hiç bilmiyorum ama yanımda hep sen ol istiyorum. Sadece yanımda dur yeter. Sanki bir koruma kalkanı varmış da yanımda yakınımda olduğunda, o kalkanın içinde kalacakmışım gibi hissediyorum ve sen yanımdayken hiç korkmuyorum. Bir de erkeklere güven olmaz, yarı yolda bırakıverirler derler. Hiç de bile. İşte ben bu sonsuza kadar güvendiğim adama baba diyorum. Dünya'nın neresinde olursam olayım sevgisini hissedebilmek garip…

Özlenmek güzel, sarılmak-kavuşmak güzel… Hele hele kız çocukları babalarına düşkün olurmuş. İşte ben bu düşkünlüğü yaşadığım adama baba diyorum... Kız babası olmanın bir kötü yanı paylaşamama duygusu, neden kardeşim olmasını istemediğimi babam ben büyüdükçe anlıyor diye düşünüyorum. Ben seni kimselere vermem, turşunu kuracağım ya da evleneceksen burada yaşarsınız gibi sözlerden anlayabiliyorum bunu. İşte, ben de sizi kimselerle paylaşmamak için istemedim bir kardeş. Bir başkası sana baba diye seslensin istemedim. Dışarı çıktığımızda baba diye seslenen bir sürü çocuk var ama hiç birine dönüp bakmıyorsun ben seslenene kadar. Özelim... Sesim de özel… Baba deyişim de… Bir tek sen dönersin çünkü ben baba dediğimde. İşte, başkası baba dediğinde sen dönme diye istemedim. Bir dizinde ben otururken, diğerine de onu alma diye istemedim. Sevginin tamamını bana vermek varken, yarısını onunla paylaşmak istemedim... Babamı çalmasını hiç istemedim. İyi ki de istememişim. İşte, ben bu paylaşamadığım adama sadece ve sadece ben baba diye sesleniyorum…

Her çocuğun bir kahramanı olurmuş. Özellikle de kız çocuklarının… İlk kahramanları da hep babaları olurmuş!

Babalar annelere göre birazcık geri planda kaldığını düşünse de, ilk kahraman hep onlar olurmuş. İşte ben de kahramanıma baba diyorum. Bazen babişko diyorum, bazen bab diyorum. tatluş..böcüş..kelebem ne bulursam diyorum.. Ama onun bana papatyam deyişini hiçbir şeye değişmiyorum...