Çocuk Tek Başına Oynamalı Mıdır?

A-A+

Bir çocuğun hiçbir zaman yalnız başına kalmaması gerektiğini ileri sürmek hiç şüphe yok ki akıldan geçmez.

Aksine, çocuğa zaman zaman kendi kendine sessizce eğlenmek fırsatı vermenin yararlı olduğu düşünülebilir.

Bir insanın herkesten uzak bulunduğu bir anda başkalarına bağlı olmadan kendi kendine zevk ve ilgisini uyarabilmesi bir bakıma çok güzel şeydir. Büyükler için olduğu kadar küçükler için de bu böyledir. Çocukların yalnız başına oynamak fırsatından yoksun bırakılmaları tavsiye edilemez.

Çocuğun ara sıra kendi kendine oynamaktan memnun olması görülebilir. Ama bu demek değildir ki, çocuk istesin istemesin belli bir saatte tek başına oynamak zorunda bırakılmalı.

Unutmamalı ki, her çocuğun huyu daha beşikte iken diğerlerinden ayrılır. Bir çocuk için uygun ve tabii olan herhangi bir şeyin bir diğeri için de mutlaka iyi olacağı şöyle dursun, yersiz ve zararlı bile olabilir.

Değişmez bir örnek üstüne kurulan ve bütün çocuklara uygulanan her değer yargısı ya da her terbiye kuralı güçlükleri çözmekten çok, yeni güçlükler yaratır.

Hiç şüphesiz çocuğun hayatına temel teşkil edecek birtakım gündelik adetlerin, alışkanlıkların bulunması şarttır. Ama bunlar çocuğun oyunundan çok yemek saatleri, yatma saati, yıkanma, temizlik eğitimi gibi sorunlarla ilgili olmalıdır.

Burada da düzenli kelimesi yüzünden birtakım değişmez, katı kurallar akla gelmesin. Herhangi bir çocuk bir gün yalnız başına oynamaktan hoşlanır da ertesi gün bunu istemeyebilir.

Çocuğun yalnız kalmasına her zaman fırsat vermeli, ama bazı günler annesi ile ya da dadısıyla kalmak isterse, ya da hatta her zaman biriyle kalmaktan hoşlanan bir huyu varsa bunu yaramazlığına yormamalı.

Bazı çocuklarda ise bu, huyla ilgili bor sorun olmaktan çok yalnızlıktan duyulan gerçek bir korkunun sonucudur.

Birçok çocuk yalnız bırakılınca ya gerçekten dehşete kapılıyorlar, ya da her ne hâl ise arkadaşa o derece ihtiyaç duyuyorlar ki; bu zoraki yalnızlık, yaptıkları işe ilgi duymadan bilinçsiz bir neşe içinde oynamalarına yol açıyor.

Bu gibi çocukları yalnız başına oynamaya zorlamak, ya da yalnız oynamak istemiyorlarsa bunun «Kötü» olduğunu kendilerine şu ya da bu şekilde aşılamak yersizdir.

Böyle hallerde yapılacak iş, çocuğun sürekli olarak büyüklerin yanında bulunması zorunluluğunu ortadan kaldırmak için mümkün olduğu kadar onun başka çocuklarla oynamasını sağlamaktır.

Bir ile dört yaş arasındaki çocukların büyük bir çoğunluğu yalnız başına oynamaktansa diğer çocuklarla ya da yetişkinlerle oynamak istiyor. Tabii önemli bir kısmı da kendi kendine oynamaktan hoşlanıyor.

Çocuğun kendi kendine oynaması şüphesiz iyi bir şeydir, ama bu yaşın genel bir özelliği olmaktan uzaktır ve bunun taşıdığı değer çocukları ciddi bir şekilde zorlamayı gerektirmez.