Ben Sınıf Öğretmeniyim

A-A+

Bütün dünya buna inansa, bir inansa
Hayat bayram olsa!
İnsanlar el ele tutuşsa, birlik olsa
Uzansak sonsuza…

Teneffüste  zilin fon müziği olarak  bu şarkının melodisi çalıyordu. Elime eteğime yapışan birkaç minik kız; benim öğretmenler odasına gidişimde,  bana eşlik ederken dilime dolandı bu şarkı... “Şu dünyadaki en mutlu kişi, mutluluk verendir; şu dünyadaki sevilen kişi, sevmeyi bilendir.”

Sınıfıma döndüğümde, hatırladığım kadarı ile sözlerini tahtaya yazdım ve bu bizim sınıfımızın şarkısı olsun dedim. Tahammülü zor olan sesimle bir kere söyledim. İkincide eşlik ettiler, üçüncüde onlar söylediler.

Toplama, çıkarma, çarpma, bölme… Müfredatın bir kısmı böyle, kalan sevgi ve saygı. Örnek alacaklarını da çok iyi biliyorum. Küçücük beyinlerine işleneceğini de, küçücük bedenlerinin dili olacağını da.

Onlar şarkıyı söylerken, gözlerindeki sevgiyi, coşkuyu, 32 minik çocuğun güzelliğini görebiliyorum.

Sadece şarkıda değil, derslerin arasında da  beyinlerine ufacık serpintilerle aralara sıkıştırılmış hatırlatmalar  kullanıyorum. İnsanları sevmek, arkadaşları sevmek, hayatı sevmek; din, dil, ırk ayırmadan sevmek, saygı göstermek. Anne, baba ve büyüklerden daha çok sözlerimin daha etkili olacağını biliyorum. 

Tabi ki dünyada kötü insanların da olabileceğini, onlara temkinli davranırken, hak eden herkesi ve tüm dünyayı sevmeye çalıştırıyorum. Onlar zaten sevmeye şimdiden hazır, kötülüklerden çok çok uzakta. Hayatları oyuncaklarla, oyunlarla, derslerle, aile ve sevildiğini hissetmekle kurulu bir dünya. 

Sevgisiz bir nesil yetiştirmemek,

Sevgi dolu dünyaya; dünyayı, hayatı, hayatın zorluklarını da sevdirebilmek dileği ile. 

Bütün dünya buna inansa, bir inansa
Hayat bayram olsa!
İnsanlar el ele tutuşsa, birlik olsa
Uzansak sonsuza...